1768, 24 лютага – прыняццё на Варшаўскім сейме Рэчы Паспалітай “Трактату вечнага”, паводле якога ў ліку іншага скасоўваліся дыскрымінацыйныя законы супраць праваслаўных і пратэстантаў і негатыўная тэрміналогія ў дачыненні да іх. У другім артыкуле дзесятага параграфа “Трактат” сцвярджаў аб неабходнасці выхавання ў змешаных сем’ях сыноў у веравызнанні бацькі, а дачок – у веравызнанні маці. Зацверджаны ўказамі Сената Расійскай імперыі 1776 і 1780 гг.
1832, 12 кастрычніка – выданне ўказа Сінода аб абавязковым выхаванні дзяцей са змешаных шлюбаў у пануючым веравызнанні. Дзеці каталікоў і праваслаўных, уніятаў і праваслаўных маглі быць ахрышчаны толькі ў праваслаўі.
1905, 17 красавіка – Маніфест аб умацаванні пачаткаў верацярпімасці. У другім параграфе тычыўся канфесійнай сітуацыі на ўзроўні сям’і. Адзначалася, што пры пераходзе аднаго з дарослых членаў сям’і ў іншую канфесію – яго непаўнагадовыя дзеці мусяць застацца ў ранейшым веравызнанні. Калі абодва сужэнцы пераходзяць у іншае веравызнанне, то разам з імі гэты пераход ажыццяўляюць дзеці, узростам да 14-ці год. Старэйшыя дзеці прымаюць рашэнне самастойна.
Звесткі аб змешаных сем’ях сустракаюцца ў метрычных кнігах і шлюбных вобысках праваслаўных цэркваў. Справы аб міжканфесійных пераходах пасля 17 кастрычніка 1905 разглядаліся ў справаводстве праваслаўных кансісторый, губернскіх праўленняў і, адпаведна, захаваліся ў НГАБ у фондах згаданых дзяржаўных устаноў. З фондаў Расійскага дзяржаўнага гістарычнага архіва цікавасць уяўляюць: Дэпартамент духоўных спраў замежных веравызнанняў МУС (фонд 821), Канцылярыя Сінода (фонд 796).
У дадатку прадстаўлены метрычныя запісы аб шлюбе каталіка Антона Іосіфавіча Судніка з вёскі Гарбаты Ігуменскага пав. і праваслаўнай Стэфаніды Стэфанаўны Лукашэвіч з той жа вёскі 17 траўня 1892 (з пазначэннем узросту), аб хрышчэнні іх сына ў Целякоўскай праваслаўнай царкве 14.02.1894. Таксама змяшчаецца выява Маніфесту 17 красавіка 1905.
